Χιόνης Αργύρης: Τα παιδιά μας

Τα παιδιά μας δεν μοιάζουνε σε μας·
Το πρόσωπό τους
δεν έχει τίποτ’ από τη σκασμένη πέτρα,
τα μάτια τους δεν έχουν το χρώμα του θανάτου
κι η καρδιά τους είναι πιο απαλή
κι απ’ την καρδιά του ζαρκαδιού.

Τα παιδιά μας μοιάζουμε στα όνειρά μας.
Κάποτε, όταν υπήρχε ακόμα ο ύπνος,
ονειρευτήκαμε κάτι ρόδινες άνοιξες,
κάτι ξανθά καλοκαίρια,
ονειρευτήκαμε ότι ανθίζει το κορμί μας.
Τα παιδιά μας είναι κάτι εποχές που δεν ζήσαμε
είναι κάτι αισθήματα
που δεν υποπτευθήκαμε ποτέ την ύπαρξή τους,
είναι κάτι θεοί μεγαλοδύναμοι
που κατορθώνουν ό,τι δεν τολμήσαμε.

Ξεκομμένα απ’ τον κόσμο μας,
μοιάζουν αυθύπαρκτα
σαν τελειωμένα ποιήματα
ή σαν ηρωικές χειρονομίες,
αυθύπαρκτα όπως η ίδια η ομορφιά.
Τα παιδιά μας δεν μάς ανήκουν.

*Από τη συλλογή “Σχήματα απουσίας”, 1973.