Ελένη Τζιώγα: Λέξεις

Ήθελα να κλέψω λέξεις σήμερα,
λέξεις γλυκιές, λέξεις τραχιές,
λέξεις ελαφρές, βαρύγδουπες,
εντυπωσιακές, λέξεις απλές.
Να φυλακίσω μ΄αυτές ήθελα
τις στιγμές, τις ώρες που είναι
απλές και σύνθετες, χαρούμενες
και λυπητερές, στιγμές φυλακισμένες
στο τώρα το μοναδικό, που δεν θα
ξαναυπάρξει ποτέ ξανά.
΄Ηθελα να φτιάξω ένα ποίημα
μ΄αυτές από συνήθεια είναι πολύ
καλά κρυμμένες στά άγνωστα
σκοτεινά κελιά και καταγώγια
και δεν νοιάζονται να βγούν στο
οδυνηρό φως, μην τυχόν και τους
κάψει το πάλευκο, απαλό δέρμα τους,
Ξέρουν καλά ότι τα πουλιά της άνοιξης
είναι περαστικά.
Δυό σπουργίτια κάνουν βιαστικά έρωτα
στο μπαλκόνι, δίπλα στην ροδομάγουλη
τριανταφυλλιά, που φούντωσε ξελογιασμένη
από την ερωτική ορμή της άνοιξης,
μα οι καμπάνες του εσπερινού που άξαφνα σήμαναν
τρόμαξαν τα ερωτευμένα σπουργίτια και πέταξαν μακριά.
Κι εγώ ψάχνω ακόμη να βρω τις λέξεις, να γράψω
ένα ποίημα για την άνοιξη, μ΄αυτές ακόμη φοβισμένες
απ΄τον θανατερό χειμώνα, κρύβονται σε λαγούμια
σκοτεινά, σε υγρά βάθη απροσμέτρητα.
Τις καλώ να ξεθαρέψουν, ναρθούν στην
φλογισμένη αγκαλιά μου, μα τους δώσω
την θέρμη του κορμιού μου, χάδια ανάερα
και φιλιά καυτά, να γίνουμε ένα ποίημα,
να λάμψει με τις λέξεις τ΄όνειρο της νύχτας
που έρχεται κι εκεί όλα μπορούν να συμβούν.