Όταν στην αγκαλιά σου είμαι
χάνομαι …
παράξενο το τι αισθάνομαι ˙
… Είν της αγάπης
η Κόλαση και ο Παράδεισος
μικρό το βήμα απο την άβυσσο
για να χαθώ
κοντά σου . . .
Οι μυρωδιές που αναδύει το κορμί σου
σίγουρα είναι
το κλειδί του Παραδείσου ˙
μ αυτές βαθιανασαίνω !
Μα στα φιλιά σου καίγομαι ˙
Πεθαίνω ή Ανασταίνομαι δε ξέρω ! ;
Σα μεγαστρόβιλος γυρίζω
όταν τα χείλη σου αγγίζω
σκορπάω, στροβιλίζω και ξαναδένομαι !
Απ των ματιών σου τη λαχτάρα πιάνομαι
και ταξιδεύω
Παραμυθάκι μου γλυκό !
Το στόμα μου
έχει τη γεύση απ τα φιλιά σου
και με μυρίζω
για να μυρίζω τ άρωμα σου . . .
Και σαν μακριά σου φεύγω
αεροβατώ
πού περπατώ ;
δε βλέπω !
Είν οι εικόνες
σαν από πίνακα βγαλμένες
έντονα χρώματα
θολά πατώματα
αργές κινήσεις
απ το χρόνο ξεχασμένες . . .
20 Αυγούστου 2014
(Από την ποιητική συλλογή “Η Μοναξιά και το Παραμυθάκι μου”