Δάχτυλά πάνω στο σώμα μου κινούνται…
Τα δάχτυλά σου.
Μπορώ να τα διακρίνω –τα νύχια, οι αρθρώσεις, τα νεύρα και φλέβες.
Τα δάχτυλα σου έχουν κυκλώσει το λαιμό μου και να που τώρα ψάχνουν τρόπο για να κολυμπήσουν μέσα στη πυκνή μάζα των μαλλιών μου.
Δάχτυλα δεξιού χεριού σου είναι που λύνουν τον κότσο μου και αμέσως η αριστερή παλάμη σου χουφτώνει την τούφα των μαλλιών μου και προτού την ελευθερώσει και λεύτερη να καλύψει την ωμοπλάτη μου, την κλείνει μέσα της, αφήνει την αφή να προσφέρει μια ακόμα ηδονή και μετά ελαφρά τραβά την τούφα…
Ελαφρά… Ο πόνος που τα δάχτυλα σου μου προσφέρουν θα έπρεπε να ήταν ηδονικός… Θα έπρεπε…
Δάχτυλά πάνω στο σώμα μου κινούνται…
Τα δάχτυλά σου.
Από την ωμοπλάτη, τώρα, επιστρέφουν στους ώμους, περιγράφουν τις καμπύλες τους και να τα που διστάζουν… Σκέφτονται προς τα που να συνεχίσουν…
Πάνω στα στήθη μου ακουμπά το δικό σου στήθος.
Την καμπύλη του λαιμού μου έρχεται να την αμφισβητήσει το τρίγωνο του πιγουνιού σου.
Τα μάγουλα σου ακουμπάνε, τρίβονται πάνω στα δικά μου.
Τα δάχτυλά σου και πάλι σαλεύουν κάπου πάνω στο σώμα μου..
Τα στήθη μου είναι που τα αναμένουν.
Τα στήθη μου έχουν γνωρίσει πολλών ειδών επαφές -άλλοτε έχουν γίνει παιχνίδι της γλώσσας σου, άλλοτε θύμα των δοντιών σου, πολύ συχνά εικονίσματα των χειλιών σου… Κάθε φορά αγαπημένο αραξοβόλι των δαχτύλων σου.
Μα τώρα, τούτη τη φορά τα δάχτυλά σου με ξεγελάσανε.
Πήγανε να κρυφτούν μέσα στην ανεπαίσθητη υγρασία της μιας και της άλλης μασχάλης μου.
Πάντα ιδρώνω…
Όταν τα δάχτυλά σου είναι πάνω μου, πάντα ιδρώνω.
Το μόνο υγρό που βγαίνει από το σώμα μου… Ελάχιστη ποσότητα ιδρώτα στις γούβες της μιας και της άλλης μασχάλης μου.
Μα δάχτυλά πάντα κινούνται πάνω στο σώμα μου.
Τα δάχτυλά σου.
Τη θέση τους θα την προσφέρουν στα χείλη σου κι αυτά θα μισανοίξουν να περάσει η βασίλισσα τους.
Η γλώσσα σου στριφογυρνά, χαίρεται την ελευθερία της και παίζει με τη μια θηλή μου… Είναι αυτή που αριστερού μαστού μου, αυτή που μου χαρίζει περισσότερη ηδονή από την άλλη του δεξιού.
«Λατρεύω να μου φιλάς την αριστερή μου ρόγα!» σου έχω υπενθυμίσει τόσες φορές και πάντα αργά, αργά και σιγανά μια, μια η κάθε λέξη της φράσης βγαίνει από το στόμα μου και όλες μαζί οι λεξούλες μου κατρακυλούν στην επιφάνεια του στήθους μου, σχεδόν παρασύρονται από τους παλμούς της ανάσας μου έτσι όπως αυτοί εκφράζονται πάνω στην κοιλιά μου..
Μα πάντα τα χείλη σου, αλλότρια χείλη είναι και είναι εγωκεντρικά και πιο ψηλά παραμένουν –γύρω από τα στήθη μου στριφογυρνάνε.
Και έπειτα το υπόκωφο πάθος, ξεσπά σε πόθο. Και δόντια σου καταβροχθίζουν την μια θηλή μου πρώτα, την άλλη μετά.
Και ανάμεσα στις επιθέσεις των χειλιών, τα δάχτυλά σου που πιέζουν, που γδέρνουν, τσιμπάνε.
Ο πόνος που δόντια και λοβοί δαχτύλων μου προσφέρουν, ελαφρύς είναι… Θα έπρεπε να ήταν ηδονικός… Θα έπρεπε…
Μαλλιά που έχουν ελαφρώς ιδρώσει, στάλες ενός ιδρώτα που ενώνονται με στάλες άλλου ιδρώτα.
Με αφήνουν αδιάφορη οι οσμές των σωμάτων μας.
Μα έχω μάθει πως στο σημείο αυτό, θα πρέπει να αναστενάξω.
Αναστενάζω και τώρα, όπως κάθε άλλη φορά… Πάντα με την ελπίδα πως η επανάληψη μπορεί να προκαλέσει τον αυτοματισμό.
Πάντα απογοητεύομαι… Λέω, κάθε φορά, πως την επομένη ίσως…
Άλλωστε τα δάχτυλά σου πάντα πάνω στο σώμα μου… Μα γι αλλού, τώρα, ξεκινάνε.
Μένουν μόνα τους τα χείλη σου να προσπαθούν να κάνουν το χρώμα των θηλών μου να μοιάσει με τις δικές τους πιο σκούρες αποχρώσεις
Δάχτυλα κατηφορίζουν πάνω στο σώμα μου…
Τα δάχτυλά σου.
Α, μα το ξέρω! Θα πιστέψουν πως με παραπλανούν και πως ενώ εγώ θα τα αναμένω στο πιο κρυφό σημείο του κορμιού μου –στο κεντρικό σημείο!- αυτά θα τραβήξουν για τις εσχατιές των άκρων μου.
Το κάθε δάχτυλο των χεριών σου ήρθε ο καιρός να χαριεντιστεί με το κάθε δάχτυλο των ποδιών μου.
Έχει τρέξει ξωπίσω τους και το στόμα σου και να και πάλι που τα δόντια σου ξετρελαίνονται καθώς από την υποτακτική υφή της θηλής, τώρα πρέπει να αντιμετωπίσουν την σκληρή των δαχτύλων του αριστερού ποδιού μου πρώτα…
«Πάντα η αριστερή πλευρά του σώματος είναι η πιο ποθητή!» μου είχαν κάποτε εξηγήσει κι εγώ απλώς είχα κουνήσει το κεφάλι.
Τόσο αδιάφορο!
Αλλά είναι ευκαιρία τώρα που το κεφάλι σου ακουμπά στα πέλματά μου και τα ματοτσίνορα σου έχουν σχεδόν ολότελα κλείσει, να χρησιμοποιήσω τα δικά μου δάχτυλα και τις δικές μου παλάμες για να σκουπίσω από τις θηλές τα ίχνη από το πέρασμα της γλώσσας σου .
Πάνω στο σώμα μου δεν θέλω να υπάρχει καμιά υγρασία ξένου αδένα. Μήτε δικού σου.
Τουλάχιστον έως ότου θα έρθει η στιγμή που θα πρέπει να δείξω ότι γι αυτήν έχω πλαστεί και έχω δημιουργηθεί…
Η στιγμή της εκτόνωσης.
Αλλά αργεί αυτή η στιγμή…
Πώς το λέω αυτό, αφού λίγα, μόνο, λεπτά ακόμα απομένουν… Για μένα, όμως, ακόμα κι αυτό το ελάχιστο, ακόμα και το δευτερόλεπτο, μεγάλο διάστημα είναι…
Δάχτυλά πάνω στο σώμα μου…
Τα δάχτυλά σου.
Τώρα αποφασίζουν να επισκεφθούν το κέντρο της ύπαρξής μου.
Αυτό τόση ώρα θέλανε να κατακτήσουν.
Μα προτού ξεκινήσουν το παιχνίδι τους το τελευταίο, ευτυχώς παραχωρούν λίγο χρόνο στη γλώσσα και πάλι…
Η υγρασία του ξένου σάλιου, του δικού σου θα υιοθετηθεί από την μήτρα μου.
Δεν ξεγελώ… Απλώς δεν θέλω να πληγώνω…
Τα δάχτυλά σου πάνω στο σώμα μου.
Το ανασηκώνουν.
Τώρα το σώμα σου ενώνεται, ταυτίζεται με το δικό μου.
Ενώνεται; Μήπως ταυτίζεται;
Τελικά η ταυτότητα του εραστή δεν είναι υποχρεωτικά πάντα η ίδια.
Να το αποδεχτώ;
Αλλά ξεχνιέμαι γιατί ακούγονται τώρα οι ανάσες σου, κάποιες μικρές κραυγές, κάτι λεξούλες…
Έχω μάθει να τις επαναλαμβάνω κι εγώ…
Ανάσες, μικρές κραυγές, λεξούλες.
Η απόλαυση της κατάκτησης –αυτή, υποτίθεται, πως πρέπει να είναι η ταυτότητα της ερωμένης.
Δική μου;
Το αλλότριο σώμα που με κατακτά –σκληρό, τεντωμένο, αυτάρεσκο, εγωκεντρικό… Αυτή είναι η ταυτότητά του.
Τώρα το σώμα σου κινείται πάνω στο δικό μου.
Εγώ δεν χρειάζεται να μετακινώ το δικό μου… Ίσως μόνο τα γόνατά μου να σφίγγουν τους μηρούς σου.
Ναι, αυτό θέλω να το κάνω.
Καθώς σου πιέζω το πίσω μέρος του κορμού σου, αισθάνομαι πως εκφράζω με όσο πιο γνήσιο τρόπο μπορώ αυτό που μέσα μου ως ελάχιστο πάθος το έχω αισθανθεί.
Ελάχιστο… Όσο κι αν είναι –άλλο δεν έχω- θα πρέπει να σου το χαρίσω.
Ως ένδειξη κάτι γνήσιου που για σένα αισθάνομαι.
Δεν φταίει εσύ…
Ξεκουράζεται το σώμα σου πάνω στο δικό μου.
Τα δάχτυλά σου κάπου πάνω στο σώμα μου έχουν ξεχαστεί.
Σειρά των δικών μου να περάσουν πάνω από την καμπύλη του σβέρκου και με μικρές κινήσεις να εκφράσουν ότι δεν έχουν αισθανθεί.
Τα δάχτυλά σου στο σώμα μου…
Τα δάχτυλά μου απλώς διαβαίνουν από το δικό σου σώμα…
Αγάπη μου!
(απόσπασμα από το ομώνυμο μυθιστόρημα, εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ)
