Μια φεγγαρόλουστη βραδιά, τον Ιούλιο του 1575, στο κάστρο του Ρόμπερτ Ντάντλεϊ, κόμητος του Λέστερ, με τον οποίο λέγεται ότι η βασίλισσα Ελισάβετ ήταν τρελά ερωτευμένη, δόθηκε προς τιμήν της θεατρική παράσταση. Ο περιοδεύων θίασος που τελούσε υπό την προστασία του Κόμητος, έπαιξε ένα έργο βασισμένο στον κύκλο των μεσαιωνικών θρύλων του βασιλιά Αρθούρου, και συγκεκριμένα την «Αναπαράσταση της Κυράς της Λίμνης». Η βασίλισσα, περιστοιχισμένη από τις κυρίες της Αυλής και τους αξιωματούχους της και έχοντας στα αριστερά της τον οικοδεσπότη, παρακολούθησε με μεγάλο ενδιαφέρον την παράσταση από το ειδικά διαμορφωμένο για την μεγαλειότητά της θεωρείο, απέναντι και αρκετά ψηλότερα από το πατάρι των θεατρίνων -από τον εξώστη θα λέγαμε σήμερα- ενώ κάτω απ’τα πόδια της, στην «πλατεία», στριμώχτηκε το πλήθος που συνέρευσε από τις γύρω περιοχές. Άντρες, γυναίκες και παιδιά, μεροκαματιάρηδες και έμποροι, τεχνίτες και χωρικοί, καθολικοί και προτεστάντες, μορφωμένοι και φορτοεκφορτωτές, φυγόδικοι, μικρο-διαρρήκτες, πόρνες και σακάτηδες του τελευταίου πολέμου, στραβολαιμιάζονταν να κοιτάζουν μια την Κυρά της Λίμνης στη σκηνή και μια την Κυρά της Αγγλίας στο λαμπρό θεωρείο της.
-Παίξτε καλά!… φαντάζομαι ότι θα είπε στους συναδέλφους του ο Τζέιμς Μπέρμπεϊτζ, θιασάρχης και διάσημος ηθοποιός της εποχής, λίγο πριν ανοίξει η αυλαία.
-Για τη βασίλισσα δάσκαλε;
-Και για τη βασίλισσα, είπε ο Μπέρμπεϊτζ. Αλλά κυρίως για τον Άγνωστο Θεατή. Ποτέ δεν ξέρεις σε ποια παράστασή μας θα βρίσκεται ανάμεσα στο πλήθος εκείνος που το παίξιμό μας θα τον συγκλονίσει τόσο, που μια μέρα θα ανεβάσει την τέχνη μας στα ύψη ενός Σοφοκλή.
Ούτε κι εγώ ξέρω αν εκείνη τη φεγγαρόλουστη βραδιά ανάμεσα στο πλήθος βρισκόταν ένα εντεκάχρονο αγόρι, από το κοντινό Στράτφορντ-απον-Έιβον, όπου ο πατέρας του ήταν δήμαρχος πριν από λίγα χρόνια: ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ… Είναι όμως τόσο πιθανό, που μας υποχρεώνει να μη «μαρκάρουμε» συνάδελφοι. Να τα δίνουμε! Και στις απογευματινές, και στις μαθητικές, και όταν οι θεατές είναι λιγότεροι από μας. Ποτέ δεν ξέρεις…
