Ο Θεόδωρος Τσεγίνης ή Μπιθικούρας ή Μπότσικας θα γνωρίσει
ως φυλακή τη μαγευτική Ύδρα και το ενετικό φρούριο στο
Παλαμήδι στην πιο όμορφη ελληνική πόλη. Το Ανάπλι. Δεν είναι
–με τόσα ονόματα– φυλακόβιος, όπως θα νομίσει κάποιος ξένος.
Είναι ο ηγέτης μιας χώρας που και η ίδια έχει πολλά διαφορετικά
ονόματα, γλώσσες, κόμματα και εφημερίδες. Η περίφημη περικεφαλαία
του θα εμπλακεί σε μια μεγάλη συζήτηση για την ταυτότητα
του νεοελληνικού έθνους. Φαίνεται πως είναι αγγλική, από
την εποχή που ο Κολοκοτρώνης ήταν μισθοφόρος των Άγγλων στη
Ζάκυνθο. Αυτή φορούσε όταν υποδέχτηκε το Βαυαρό Βασιλέα των
Ελλήνων Όθωνα. Την είχε μαστορέψει μόνος του βάζοντας πάνω
στο αγγλικό μοντέλο ένα σταυρό.
Ο Λάζαρος Σώχος, γλύπτης, έφτιαξε το 1909 στο Παρίσι τον
μπρούντζινο ανδριάντα της Σταδίου, που παριστάνει έφιππο τον
Κολοκοτρώνη να δείχνει με το χέρι, μάλλον τα βουνά. Κάποιοι
θεώρησαν καλό να φορά ο Γέρος του Μοριά, σαν πυροσβέστης,
την περικεφαλαία. Πολλές δεκαετίες αργότερα, όταν οι συντηρητές
του αγάλματος το άνοιξαν για να το καθαρίσουν, διάβασαν
έκπληκτοι ένα μήνυμα: «Παρά τη θέλησιν του Σώχου, Κολοκοτρώνη
μου, ξαναφόρεσε την περικεφαλαία».
Ο στρατηγός με την ελληνική συνείδηση και θρησκεία χριστιανική
–«Πρώτα η Πίστη και μετά η Πατρίδα»– δε συμπαθεί τον
κλήρο και τους κοτζαμπάσηδες, αλλά θεωρεί την τρίτη τάξη, τους
εμπόρους και τους προκομένους, το «καλύτερο μέρος των πολιτών
». Ωστόσο είναι υποστηρικτής του Όθωνα και τελειώνει το λόγο
του με τη φράση «Ζήτω ο Βασιλεύς μας Όθων!»
«Ήλθαν μερικοί και ηθέλησαν να γένουν μπαρμπέρηδες εις
του κασίδη το κεφάλι. Μας πονούσε το μπαρμπέρισμά τους. Μα
τι να κάμομε; Είχαμε και αυτουνών την ανάγκη».
Στην Ελλάδα δε γνωρίζουμε ποτέ πού είναι ο εχθρός. Ενώ φαι
νόταν να πλησιάζουν λεφούσια στα σύνορα, ο εχθρός ήταν δίπλα
μας, πίσω μας, μπορεί και μες στο σπίτι. Οι ηγέτες μερικές φορές
βρίσκονταν δολοφονημένοι ή πέθαιναν αυτοεξόριστοι, συνήθως
στο Παρίσι. Αρέσει πολύ στους Έλληνες να πυροβολούν τους
ηγέτες τους, να τους στέλνουν εξορία ή φυλακή. Δε γίνεσαι ηγέτης
στην Ελλάδα αν δε διχάσεις το έθνος.
Τα όρια στην Ελλάδα δεν είναι ξεκάθαρα. Πολλοί φόνοι, ακόμα
και ανάμεσα σε αδέλφια, γίνονται για τα σύνορα. Είναι η Χώρα
των Συνόρων. Θα ’λεγε κανείς πως το εθνικό πρόβλημα είναι
το κτηματολόγιο, αλλά είναι το εθνικό συνταγολόγιο. Οι Έλληνες
είναι πρώτοι στην κατανάλωση φαρμάκων, στα τροχαία ατυχήματα
και στα «εγκλήματα τιμής». Μπορεί να σκοτώσουν ή να πεθάνουν
για μία λέξη, ένα βλέμμα, ένα «θα». Tους αρέσει να σπάνε
πιάτα στα μπουζούκια, τους αρέσουν η Coca Cola, τα Marlboro
και τα ψέματα. Η Ελλάδα είναι η χώρα της ψευδαίσθησης, με
πολλούς ποιητές κι ένα λαό ονειροπαρμένο.
Δε θέλουν να τους το λένε οι άλλοι, αλλά οι Έλληνες είναι τρελοί.
Μονάχα ο Καραμανλής ο Μεγάλος θα τολμήσει να πει με γαλλικό
παράστημα και σερρεϊκή προφορά:
«Είμαστε ένα απέραντο φρενοκομείο!»
Δε θα ξανατολμήσει να πάει σε εκλογές. Μπορεί και να ’χει
κουραστεί. Τη πρώτη φορά έγινε πρωθυπουργός χωρίς εκλογές,
ως «κηπουρός» του Παλατιού. Ύστερα κέρδισε το κόμμα του αν
και βγήκε δεύτερο, με 47,38% έναντι 48,14% της Δημοκρατικής
Ένωσης, και χάρη στον εκλογικό νόμο σχημάτισε κυβέρνηση με
165 έδρες. Το 1948 το σύστημα βελτιώθηκε και κατάφερε με
41,16% να πάρει 171 έδρες. Στις εκλογές βίας και νοθείας του
1961 ψήφισαν και οι νεκροί και τα δέντρα και αύξησε τις έδρες
σε 176. Αυτό είναι το περίφημο «Θαύμα Καραμανλή».
Ο «εθνάρχης» –κατ’ άλλους «κομματάρχης της Δεξιάς»– έχει ένα
επώνυμο με συνθετικά τις τουρκικές λέξεις «καρά», «αμάν», «αλής».
Ο αδελφός του έχει το θρυλικό όνομα Αλέξανδρος. Ο ίδιος έχει
ένα λατινικό, βυζαντινό και χριστιανικό όνομα. «Κωνσταντίνος,
την έχτισε, Κωνσταντίνος την έχασε, Κωνσταντίνος θα την πάρει».
Κωνσταντίνος. Όχι «Κωστάκης».
…………………………………………………………………………………………
Η Ελλάδα ζει μέσα στο πένθος για το παρελθόν, το φόβο για
το μέλλον, την ανασφάλεια για το παρόν. Είναι επικίνδυνο να ζεις
στην Ελλάδα. Η γλώσσα της κινδυνεύει. Η θρησκεία της κινδυνεύει.
Η οικογένεια, τα παιδιά, η πατρίδα κινδυνεύουν. Η Ελλάδα,
όμως, δε φοβάται τους εχθρούς. «Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει
και ξανά προς τη Δόξα τραβά».
«Ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;!»
Κανένας δεν ξέρει ποιος είναι, από πού έρχεται και κυρίως
πού πάει. Άλλωστε στην Ψωροκώσταινα είναι πιο σημαντικό «το
να έχεις» από το «να είσαι». Η εργασία δεν έχει το σεβασμό που
έχει η ιδιοκτησία. Η πατρίδα ταυτίζεται με την ιδιοκτησία. Ο Νεοέλληνας
έχει μια ψυχωσική λατρεία για το σπίτι, το αυτοκίνητο,
τα «παϊδάκια» και το πτυχίο. Σύμφωνα με τις πιο μετριοπαθείς
εκτιμήσεις, για να τραφεί στη ζωή του ένας Έλληνας θα πρέπει
να εξαφανιστούν τετρακόσια μοσχάρια, χίλια γουρούνια, 2.000
κοτόπουλα, 5.000 ψάρια και εκατό στρέμματα φυτικής παραγωγής.
Περίπου ένα εκατομμύριο αρνάκια θυσιάζονται μονάχα στην
ελληνοχριστιανική γιορτή της Λαμπρής. Οι Ελληνοπούλες δεν είναι
οι αποστεωμένες γυναίκες της Κατοχής και της πείνας. Οι Έλληνες
αποκτούν βάρος τρώγοντας αμερικανικά χάμπουργκερ και
ευρωπαϊκά πακέτα Ντελόρ, με την ίδια ταχύτητα που αυξάνονται
τα Ινστιτούτα Αδυνατίσματος.
Χάρη στη συνεργασία κράτους και ορθοδοξίας οι μισές μέρες
είναι γιορτές. Είναι τελετή το να αρραβωνιάζεσαι, να έχεις γενέθλια,
να φοράς γραβάτα, να δένεις τα παπούτσια σου, να αγοράζεις
αυτοκίνητο και –φυσικά–να παίρνεις πτυχίο. Στην Τελετή των
Εξετάσεων για το Πανεπιστήμιο συμμετέχει όλη η οικογένεια.
Όπως σε πολλές άγριες φυλές της Αφρικής σε παρόμοιες τελετές
οι έφηβοι απομονώνονται σε καλύβες, στην Ελλάδα απομονώνο
νται για να διαβάσουν. Με τους γονείς τους. Μερικοί αυτοκτονούν
ή πέφτουν σε κατάθλιψη. Άλλοι κάνουν, όπως οι Ινδιάνοι, τατουάζ
ή ξυρίζουν το κεφάλι τους.
Το πτυχίο δεν έχει την αξία που είχε κάποτε. Οι γάμοι ακολουθούνται
από διαζύγια. Οι νέοι Νεοέλληνες κάνουν «μεταπτυχιακά
πάρτι» και «πάρτι διαζυγίου».
Στην Ελλάδα η νίκη γιορτάζεται. Η ήττα πανηγυρίζεται. Ύστερα
από μια ήττα της Εθνικής Ελλάδας από τη Γερμανία το 2012,
ένα πολιτικό κόμμα εξέδωσε την εξής ανακοίνωση:
«Η Εθνική Ελλάδας έχει ελπιδοφόρο αύριο. Η αρχή θα γίνει
με το Μουντιάλ του 2014. Οι Έλληνες μας έκαναν περήφανους
κατατάσσοντας την ποδοφαιρική Ελλάδα στην ευρωπαϊκή οκτάδα.
Στο Γκντανσκ, στην πόλη όπου γεννήθηκε η Αλληλεγγύη του
Λεχ Βαλέσα, οι παίκτες μας πολέμησαν σαν Έλληνες και έπεσαν
σαν Έλληνες με το κεφάλι ψηλά».
………………………………………………………………………………………….
Σαράντα χρόνια μετά τον Εμφύλιο, αριστεροί και δεξιοί δεν
πάνε πια σε χωριστά καφενεία. Μαζί με τα «Πακέτα Ντελόρ» άρχισε
να υποχωρεί και η μνήμη. Με την πάροδο του χρόνου οι εκφωνητές
της ελληνικής τηλεόρασης δε χρειάζεται να διαθέτουν
το βασανιστικό χάρισμα της ορθοφωνίας. Μερικοί είναι βραδύγλωσσοι.
Ποτέ στην Ελλάδα δε χρειάζεται να γνωρίζεις το αντικείμενο
του επαγγέλματός σου. Αν ξέρεις τη δουλειά, απολύεσαι.
Προκαλείς! Με τα ηλεκτρονικά μέσα δε χρειάζεται να είσαι καν
εγγράμματος. Τα μαργαριτάρια των εκφωνητών της τηλεόρασης
μαζί με τις εκθέσεις των μαθητών αποκαλύπτουν την αφασία της
χώρας.
– Τη σημαία από την Ακρόπολη την κατέβασε ο Απόστολος
Γκλέτσος.
– Ήρθαν εδώ να δώσουν το ύστατο χέρι στο νεκρό.
– Η δοξολογία έγινε χοροπηδούντος του αρχιεπισκόπου.
Στην Ελλάδα πουλάει πολύ το «μελό». Ο Γεώργιος Β. Παπανδρέου
Γ. δε θα ’παιρνε με τίποτα εκλογές. Ο λαός δάκρυσε από
συγκίνηση όταν αναφέρθηκε στο ρολόι που του ’χε δώσει ο παππούς
του και διαψεύδοντας τις δημοσκοπήσεις τού έδωσε 44%.
Στην αρχαία Ελλάδα είναι τιμή να πεθάνεις μαχόμενος για την
πατρίδα. Στη νεότερη Ελλάδα είναι τιμή και το να μην πεθάνεις
για την πατρίδα. Θα ’λεγε κανείς ότι με τόση επισημότητα, γραβάτες,
παρελάσεις και εμβατήρια, η Ελλάδα είναι σοβαρή χώρα.
Τίποτα όμως δεν είναι στα αλήθεια σοβαρό εδώ. Όταν λέμε κάτι
στην Ελλάδα δε σημαίνει ότι το εννοούμε κιόλας.
Ο λαός της Ελλάδας είναι εκφραστικός. Οι πολιτικοί μιλάνε
δυνατά κουνώντας –κατά προτίμηση– τα χέρια. Μερικοί το ένα
δάχτυλο, το δείκτη. Άλλοι το δεύτερο και το τρίτο στο σχήμα V.
Οι έφηβοι μόνο το μεσαίο. Οι αγανακτισμένοι πολίτες ανοιχτά
και τα πέντε δάχτυλα προτεταμένα.
«Να, μαλάκα!»
Είναι ένας πολιτισμός με πολύ πλούσια γλώσσα. Ίσως και με
πολλές πλούσιες γλώσσες. Οι Νεοέλληνες, όμως, χρησιμοποιούν
ελάχιστες ελληνικές λέξεις στην ομιλία τους. Πολλοί νέοι χρησιμοποιούν
μόνο τη λέξη «φοβερό» για όλα. Μιλούν ένα είδος ελληνοαγγλικών.
Ξέρεις.
Οι εκφράσεις συνοδεύονται από χειρονομίες. Η τέχνη των χεριών
είναι αρχαία σε ένα λαό που γέννησε τη γλυπτική. Η αφή
συνδέεται με την άμεση δημοκρατία. Αν όχι αυτά, κάποια άλλα
ελληνικά δάχτυλα έπλασαν τα μισοκατεστραμμένα αγάλματα που
κοιτάζουν εκστασιασμένοι οι τουρίστες, ενώ οι Νεοέλληνες τα
έχουν για να κρεμάνε τα πανό τους και να κάνουν γκράφιτι. Εδώ
γεννήθηκαν η Δημοκρατία, η Ποίηση και η Φιλοσοφία. Ίσως με
άλλη σειρά. Η Δημοκρατία στην αρχαία Ελλάδα –με δούλους και
μόνο για άντρες πολίτες– δεν ήταν ένα σύστημα μέσων μαζικής
ενημέρωσης και κομμάτων. Είχε δύο πράγματα που λείπουν σήμερα
από τα δυτικά κοινοβουλευτικά συστήματα: Αισθητική κι
ελευθερία.
Οι απέραντες θάλασσες γύρω από τον Όλυμπο με τα ατίθασα
βουνά, τις συχνές αστραπές και βροντές προκαλούν ακόμα δέος. Οι
θεοί σύχναζαν στην Ελλάδα πριν οι χριστιανοί καταστρέψουν τους
ναούς τους για να επιβάλουν με τη βία τον έναν και μοναδικό Θεό,
τη μία, αγία και καθολική Εκκλησία. Και μια θρησκεία ξένη.
Ο χρόνος εδώ είναι τρελός. Το ψέμα και η αλήθεια μπερδεύονται
καθώς η θάλασσα συναντά τον ουρανό και τα βουνά χάνονται
στο πέλαγος. Τσιγάρο, νύχτα και φεγγάρι. Όνειρα, χίμαιρες, προδοσίες,
πάθη. Ψέματα και υποσχέσεις. Αναπάντητες κλήσεις και
μάταια ραντεβού. Η Ελλάδα περιμένει στο μπαλκόνι ένα καράβι
να φανεί. Μπορεί να είναι ένα καράβι που έχει ήδη περάσει.
—————————————————————————
Με ακαθόριστα σύνορα και με μια εξουσία πάντα ξένη η Ρωμυλία
είναι μια περίπου χώρα. Η Χώρα του Λαθραίου. Λαθραία
τσιγάρα, λαθραία ρούχα, λαθραία κόμματα, λαθραία ιδανικά.
Από την εποχή των Δωριέων που εκτόπισαν τους… «Προέλληνες»,
πέρασαν από δω Ρωμαίοι, Κέλτες, Φράγκοι, Βενετοί, Γενουάτες,
Σλάβοι, Λατίνοι, Νορμανδοί, Τοσκανοί, Ναπολιτάνοι και Μαλτέζοι,
Ρώσ(οι), Έρουλοι, Σαρακηνοί, Βουργουνδοί, Καταλανοί,
Οθωμανοί, Γερμανοί. Θα ’λεγε κανείς πως αυτή η χώρα ήταν κέντρο
διερχομένων. Σήμερα γύρω από ένα «καλό ελληνικό σπίτι»
υπάρχει μια Φιλιππινέζα, ένας Αλβανός, ένας Πολωνός, ένας «Σοβιετικός
», μια Ρωσίδα-Ρουμάνα-Βουλγάρα-Ουκρανέζα.
Ο Έλληνας παίρνει ταξί που οδηγεί ένας ξένος. Ψωνίζει στα κινέζικα.
Ακούει βραζιλιάνικη, αγγλική, αμερικανική μουσική. Έχει
τουρκική κουζίνα και Σουηδούς, Γάλλους, Ελβετούς επισκέπτες,
αλλά φοβάται τους ξένους. Δεν είναι οι λαθρομετανάστες μόνο. Οι
«εισβολείς» έρχονται με βίζα και κάρτα εργασίας. Οι σταυροφόροι
κυκλοφορούν στα νησιά με πιστωτικές κάρτες. Θα μας πάρουν
τη Θράκη, την Κρήτη, την Κέρκυρα, τα νησιά. Θα μας τα
πάρουν όλα. Είμαστε κυκλωμένοι από εχθρούς, Παναγία μου.
Οι φόβοι του Έλληνα δεν είναι παράλογοι. Το αστυνομικό δελτίο
περιλαμβάνει ληστείες, κλοπές, δολοφονίες, διακίνηση ναρκωτικών
και «λευκής σαρκός», εμπόριο όπλων. Οι συμμορίες είναι
κατά κανόνα μεικτές, με Έλληνες στα καίρια πόστα ή στην
αρχηγία. Ακόμα κι όταν η εγκληματικότητα αφορά «ημεδαπούς»
ο Νεοέλληνας φοβάται τους ξένους. Στη χειρότερη θέση βρίσκονται
οι μετανάστες στην Ελλάδα, που φοβούνται και τους Έλληνες
και τους ξένους. Το πρώτο εργατικό συνδικάτο έγινε από Αλβανούς
μετανάστες στη Μυτιλήνη. Πριν από λίγα χρόνια οργάνωσε
μάλιστα και την πρώτη του απεργία. Οι Αλβανοί εργάτες άπλωσαν
στο λιμάνι ένα πανό που έγραφε:
ΟΧΙ ΑΛΛΟΙ ΞΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Οι κλέφτες, οι κουρσάροι και οι ληστές άφησαν πίσω τους
ιστορίες που γέμιζαν τις σελίδες των εφημερίδων του Μεσοπολέμου
με λαϊκά αναγνώσματα. Ένας ξακουστός ήρωας, σαν τον «Ρομπέν
των Δασών» και παραπάνω, ήταν ο Λήσταρχος Νταβέλης,
που παραμερίστηκε από τον Ζορό.
——————————————————————————
Ο Μασκοφόρος Εκδικητής έχει πολλούς οπαδούς στην Ελλάδα.
Μαζί με τον Ζορό ήρθαν ο Λούκι Λουκ, ο Τζιμ Άνταμς, οι
Μπλεκ, Όμπραξ, Ζαγκόρ. Τελευταίος κατέφθασε με το μαγικό
του φίλτρο ο κοντόσωμος Γαλάτης, ο Αστερίξ. Όλος ο κόσμος είχε
υποταγεί στους Ρωμαίους – αλλά όχι όλος! Ένα μικρό γαλατικό
χωριό αντιστεκόταν!
Χρειάστηκαν πολλά εκατομμύρια δολάρια για να εκτοπιστεί
από τη συνείδηση του ελληνικού λαού ο Μικρός Ήρωας, το ατρόμητο
Ελληνόπουλο, από το Μικρό Καουμπόι, τον Τζιμ Άνταμς,
το παράξενο Αμερικανάκι που ήταν Ελληνόπουλο από τη Σπάρτη
και φώναζε διαρκώς «Ψηλά τα Χέρια!»και τον ξεπέρασε σε πωλήσεις.
Ο Γιώργος Θαλάσσης είχε προβλήματα με τη χούντα. Χάθηκε
ο Γκιαούρ-Ταρζάν, ο Έλληνας! Ό,τι κι αν έκαναν, όμως, τα
«ξένα κέντρα αποφάσεων» δεν μπόρεσαν να ξεριζώσουν από τη
συνείδηση του ελληνικού λαού το θρυλικό Ζορό. Με ένα μανδύα,
ένα ξίφος, ένα ισπανικό καπέλο με το σήμα Ζ και μια μάσκα, τα
περισσότερα παιδιά ντύνονται τις απόκριες μασκοφόροι εκδικητές
έτοιμοι να πολεμήσουν την αδικία και να επιβάλουν με το ξίφος
τους τη δικαιοσύνη. Μαζί κι ο νομάρχης Θεσσαλονίκης που
εξέπεσε του αξιώματός του για ατασθαλίες και παρανομίες.
Η αίσθηση της αδικίας είναι έντονη, ιδιαίτερα στη συμπρωτεύουσα,
τη «φτωχομάνα, που βγάζει τα καλύτερα παιδιά». Η θρυλική
και πάντα αδικημένη ομάδα της μισεί θανάσιμα τους Αθηναίους
«γκάγκαρους», τον «Ολυμπιακό», και τα «ερπετά», την άλλη
μεγάλη ομάδα της πόλης, τους «Αρειανούς». Το όνομά της είναι
προσφυγικό: «Ποδοσφαιρικός Αθλητικός Όμιλος Κωνσταντινουπολιτών».
Η σημαία της είναι ο δικέφαλος αϊτός. Οι «μπαοκτζήδες» μισούν
και την άλλη προσφυγική ομάδα, την Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπολιτών,
την ΑΕΚ. Με μια μικρή παρατήρηση θα δούμε
πως η σημαία είναι ίδια –με μικρές παραλλαγές– με αυτή της
Εκκλησίας, του Βυζαντίου, της Αλβανίας, της Σερβίας και πολλών
ακόμα λαών. Κανένας όμως δε δίνει σημασία σε αυτή τη λεπτομέρεια.
Μια αγάπη έχω στην καρδιά μονάχα μία
Την κιτρινόμαυρη θεά, άλλη καμία
Όσο γυρίζει αυτή η Γη θα σ’ αγαπάω
ΑΕΚ για σένα μια ζωή θα τραγουδάω.
——————————————————————
Τόσο ο Ζορό όσο και ο Λούκι Λουκ, ο Λήσταρχος Νταβέλης,
ο «Ληστής Τραπεζών Παλαιοκώστας», ο πρώην νομάρχης που
ντύνεται τις απόκριες «Μασκοφόρος Εκδικητής» είναι όλοι παράνομοι.
Στην Ελλάδα ο παράνομος είναι ήρωας. Πιθανόν ο ήρωας
να είναι παράνομος. Όπως και να ’χει, ακόμα και οι παιδικοί μας
ήρωες στο τέλος θα παντρευτούν μια καλή, ξανθιά ή μελαχρινή,
κοπέλα με «προίκα», από «σπίτι». Τα παιδιά τους θα μεγαλώσουν
με πρότυπο τον παρακρατικό εκπρόσωπο του νόμου Λούκι Λουκ,
ίσως –όπως ο Αλέξης– και τον ανυπότακτο Γαλάτη, τον Αστερίξ.
Νέοι αλλόκοτοι ήρωες θα εκτοπίσουν το θρυλικό Δημήτρη Αδαμόπουλο,
το Μικρό Σερίφη από τη Σπάρτη.
Ξαφνικά κάποια μέρα οι εφημερίδες δημοσιεύουν την είδηση
πως συνελήφθη μια ομάδα νεαρών ληστών-τρομοκρατών. Ανάμεσα
στους αναρχικούς ληστές ήταν και ο γιος ενός από τα πιο γνωστά
στελέχη της Αριστεράς, ο οποίος και κρατείται με την κατηγορία
της ληστείας τραπέζης στην Ασφάλεια Αθηνών.
Έχουν περάσει τόσα χρόνια από την εποχή των κουρσάρων,
των κλεφτών, των ληστών. Ο Mικρός Ήρωας κι ο Τζιμ Άνταμς κυκλοφορούν
μόνο στα παλαιοπωλεία. Ο Λούκι Λουκ είναι, μάλλον,
δεξιός. Ο Ντόναλντ Ντακ με τον Μίκι Μάους «απατεώνες» και
«ιμπεριαλιστές». Ο Τεν Τεν φιλοναζί. Ο Σνούπι και η Μαφάλντα
ηττήθηκαν από το χρόνο και την «κρίση της Αριστεράς». Κανένας,
όμως, στην Ελλάδα δεν μπορεί να νικήσει τον Ζορό.
………………………………………………………………………………………………….
Έχουν περάσει πενήντα χρόνια από τότε που ένα τρίκυκλο χτύπησε
τον Γρηγόρη Λαμπράκη, όταν ξανασυνάντησα τον Μίμη στο
μετρό. Έχει τον αέρα του Ευρωπαίου –πάει το τζάκετ!–, είναι
Ολυμπιακός, τον απασχολεί το ασφαλιστικό. Κυκλοφορεί με
BMW. Ο «Μικρός Ήρωας» πήρε κοινοτικά κονδύλια κι έφτιαξε
μια καλή δουλειά. Ο «Τίγρης» που είχε πηδήξει πάνω στο τρίκυκλο
σαν αίλουρος και ακινητοποίησε τον επίδοξο δολοφόνο του
βουλευτή της Αριστεράς το 1963 έδωσε μια συνέντευξη στην ΕΤ3,
με την εντολή να μεταδοθεί μετά το θάνατό του:
«Ο Λαμπράκης στο τρίκυκλο ζούσε», είπε. «Στο αυτοκίνητο τον
αποτελείωσαν. Στελέχη του Κόμματος. Με άμμο και καουτσούκ,
που δεν αφήνουν ίχνη».
Ο γιος του Λαμπράκη θα κατέβει με το ψηφοδέλτιο της δεξιάς
Νέας Δημοκρατίας. Κι ο γιος του Μπελογιάννη δεν έχει καλή άποψη
για την «Αριστερά», που φέρεται ως κληρονόμος του ιστορικού
«Κου-Κου-Ε»:
«Το ήξερα από μικρός ότι η πολιτική, ακόμα και μέσα στην
Αριστερά, βρομάει. Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τι σημαίνει
να είσαι αριστερός το 2010. Δεν μπορούμε συνεχώς να ανακυκλωνόμαστε
με τους διάφορους Αλαβάνους που αποτυγχάνουν οικτρά
ή τους Κουβέληδες και άλλους που έχουν ξεπηδήσει μέσα
από τα σπλάχνα σταλινικών σχηματισμών. Ο Περισσός είναι το
Jurassic Ρark: Το μόνο μέρος όπου επιβιώνουν οι δεινόσαυροι. Το
ΚΚΕ εφαρμόζει τις μεθόδους κάθε ασφάλειας, της CΙΑ, της Στάζι,
της Κα Γκε Μπε».
Μπορεί να είναι ιδέα μου, αλλά η Αθήνα πάλι γέμισε τρίκυκλα.
Κάτι παλιές σακαράκες δίπλα σε Opel Astra.
«Καρπούζια έχωωωω! Καστανόχωμα έχωωωω. Έεεεχωω ωραίοοοο
καστανόχωωμαααα λιέεεμε».
«Έχω ανεχτεί πολλά σ’ αυτή τη σχέση», γράφει κάποιος στην
καρότσα του. Σχεδόν κάθε μέρα περνάει ένας παλιατζής με ένα
«ντάτσουν». «Όλα τα παλιά αγοράζω, παλιά ψυγεία, παλιές καρέκλες,
παλιά θερμοσίφωνα».
Τις Κυριακές ορχήστρες δρόμου παίζουν παλιά λαϊκά ρωσικά
τραγούδια. Είναι ίδια με αυτά του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Η Εθνική Ελλάδας
το σήκωσε τελικά το γαμημένο. Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο!
Η Μαμά Άννα –κοντεύει πια τα εξήντα– πλησιάζει στο παράθυρο.
Κοιτάζει πίσω. Κοιτάζει κάτω από τη βεράντα της. Mια
υπαίθρια μπάντα προσφύγων. Σαν να ’ρχεται απ’ το ’60 με τα πόδια
αυτή η μπάντα. Τώρα τα σπιτάκια τα χτίζουν οι Αλβανοί.
Η Άννα τυλίγει μερικά ευρώ σε ένα μαντήλι για να μη χτυπήσει
τους οδοκαλλιτέχνες. Τα πετάει. Αυτοί τραγουδούν:
Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ωραία,
σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, γιατί είσαι σύ.
Click ΕΔΩ για να παραγγείλετε το βιβλίο online
Ο Νίκος Λακόπουλος (νομική, δημοσιογραφία) έχει εργαστεί σε εφημερίδες, περιοδικά και ραδιοφωνικούς σταθμούς της Αθήνας, όπως η ΕΡΑ 4, το Κανάλι 15, οι 24 Ώρες, το Έθνος, το Βήμα, η Ελεύθερη Γνώμη, ο Ταχυδρόμος, το Ένα, οι Εικόνες, το Αντί κ.ά.
Το 1984-1988 δημιούργησε με τους «Εραστές της Άνοιξης» το νεανικό πρόγραμμα «Εδώ Ραδιοσυννεφούλα, Θέλουμε τον Κόσμο και τον Θέλουμε Τώρα». Ήταν ένας λιλιπούτειος σταθμός μέσα στην ΕΡΤ, πρόδρομος της ελεύθερης ραδιοφωνίας, με μεγάλη ακροαματικότητα, που διέκοψε τις εκπομπές του ύστερα από συγκρούσεις με την τότε κυβέρνηση.
Το 1990 δημιούργησε το Club Decadence, το πρώτο bar theater, με το πιο μικρό σινεμά του κόσμου, και την εφημερίδα Decadence Times, το πρώτο free press.
Έχει γράψει Το Αλφαβητάρι του Στρατιώτη, που έγινε μπεστ σέλερ (Εκδόσεις Δίαυλος 1994, Εκδόσεις Πατάκη 1999, Εκδόσεις Δίαυλος 2008), To Aλφαβητάρι του Μαθητή – Για Ένα Σχολείο Ροκ Εν Ρολ (Εκδόσεις Λιβάνη 1996), Το Αλφαβητάρι του Εργαζόμενου (Εκδόσεις Δίαυλος 2008) και άλλες μπροσούρες. Το «Grand Marnier» ήταν ένα «Εμφιαλωμένο Ποίημα» που κυκλοφόρησε το 1996 σε 360 μπουκάλια.
Άλλα έργα: Το Μαγικό Ταξίδι των Λέξεων – Aπό τα Greeklish στην Αρχαία Ελληνική (e-book Lulu.com- 2008).
Αν Ζούσα Τώρα – Δώδεκα Φανταστικές Συνεντεύξεις με τους Καρλ Μαρξ, Ιησού Χριστό, Μέγα Αλέξανδρο, που ανέβηκαν σε θεατρική παράσταση, και άλλες (υπό έκδοση από τις Εκδόσεις Ηλέκτρα).
Το Μυθιστόρημα του Ναζισμού – Το Τάγμα της «Χρυσής Αυγής» και η λατρεία του Εωσφόρου (Εκδόσεις Καστανιώτη).