Kάποτε. Μια κοινοπολιτεία των ανθρώπων στο μέλλον. Οι συνέπειες ενός μεγάλου πολέμου επιβάλλουν την αναπλήρωση των χαμένων της μελών. Οι πόλεις φιλοξενούν τους ελάχιστους άντρες που έχουν απομείνει. Η αναγκαστική αναπαραγωγή γίνεται πρωταρχικός στόχος της κοινωνίας των Πέριμποκ. Ύψιστος σκοπός η συγκέντρωση μιας κρίσιμης μάζας πληθυσμού, ικανής να επιβιώσει. Τα πάθη τιμωρούνται.. Αρχέγονες κοινωνικές συμβάσεις εκφυλίζονται. Τα όρια των φύλων εκπορθούνται από το καθήκον. Τα φύλα πλέουν στο ενδιάμεσο μεταξύ του αντρόγυνου και της μητριαρχίας. Η Πάτσι υποτάσσεται στις εντολές της κοινωνίας και η προοπτική της παγιδεύεται στο δόγμα της συντήρησης.
Μονόλογος της Πάτσι για συνεδρία με ασθενή της:
…Μια ασθενής μου το κατάλαβε, κι έπειτα από πέντε χρόνια θεραπείας με ρώτησε αν διαθέτω την ικανότητα ν’ αγαπώ. Έκανε αυτή την ερώτηση, είπε, γιατί στους καιρούς μας μια ειλικρινής απάντηση μπορεί να είναι μεν η πιο κρίσιμη αλλά ταυτόχρονα μπορεί να είναι και η πιο δικαιολογημένη για το είδος μας. Και πρόσθεσε ότι είναι δικαιολογημένη όχι εξαιτίας των ηθικών διακρίσεων που τη διέπουν αλλά περισσότερο εξαιτίας της πρακτικής της σημασίας για τον καθημερινό ανθρώπινο συγχρωτισμό. Αμέσως όμως ανακάλεσε την ομολογία της και πρόσθεσε ότι στην πραγματικότητα μια άλλη αιτία είχε σκανδαλίσει την απορία της. Απορούσε, είπε, γιατί πέντε ολόκληρα χρόνια δεν την προσκάλεσα σε μια φιλική κουβέντα, γιατί δεν ξόδεψα ένα χαμόγελο συμπάθειας για την αναπηρία της και γιατί απέκρουσα με τρόμο όλες τις προσπάθειές της να με συμπαθήσει. Είπε πως κάποτε σκέφτηκε ότι, αν μου έδειχνε συμπάθεια, ίσως αυτό ν’ ανακούφιζε κάπως την αγωνία μου, και όταν έδειξα απάθεια στην παρατήρησή της, με καθησύχασε και εξήγησε ότι δεν έπρεπε να φοβάμαι τη συμπάθειά της, γιατί η συμπάθεια είναι ένα πράγμα που συμβαίνει στους ανθρώπους.
Σε μια συνεδρία τη ρώτησα ποια ήταν η αιτία που είχε κάνει παιδιά, και από την έκφρασή μου κατάλαβε πως η ερώτησή μου δεν ήταν θεραπευτικού χαρακτήρα αλλά πραγματική απορία. Κατάλαβε, είπε, πως είχα αντιστρέψει τους ρόλους, και με τον καιρό σιγουρεύτηκε πως η συμπάθειά της θα ήταν μάταιη, γιατί ο τρόμος μου ν’ αγαπήσω ένα ανθρώπινο πλάσμα ή θα με ανάγκαζε να την εγκαταλείψω ή θα με αρρώσταινε, πράγμα που για εκείνη θα σήμαινε το ίδιο, αλλά δεν επιθυμούσε καθόλου μια τέτοια κατάληξη. Όταν στην ερώτηση αν διέθετα την ικανότητα ν’ αγαπώ απάντησα –ομολογώ, με ασυναγώνιστη ψυχρότητα και με επαγγελματικό αταβισμό, ο οποίος μου πρόσφερε γι’ ακόμα μια φορά τον θρίαμβο απέναντι στην ασθενή μου– πως δεν καταλάβαινα για ποιο πράγμα μιλούσε, εκείνη εξήγησε πως με την ικανότητα ν’ αγαπώ δεν εννοούσε αν ήμουν ικανή να γαμώ έναν άντρα ή ν’ ανακουφίζω τον οίστρο μιας γυναίκας –δεν ήταν σίγουρη ποιο από τα δύο άρμοζε στις προτιμήσεις μου–, αλλά αν αισθανόμουν κάτι παραπάνω από τον ερεθισμό των ερωτογόνων μου αδένων, πράγματα όπως συμπάθεια, έλξη, αφοσίωση, πάθος…
«Πώς η Πάτσι συνήθισε τα Πέριμποκ» (Μυθιστόρημα), Νίκος Νέστορης, Carpe Librum, Mediterra Books 2023.
Μπορείτε να παραγγείλετε το βιβλίο πατώντας εδώ: https://tinyurl.com/yo5pvayy
