Άμοιροι κι άβουλοι νωθροί παθητικοί
ίδιοι Ελπήνορες θα πορευτούμε στη ζωή
δίχως να δώσουμε δίχως να πάρουμε
δίχως ν’ αναλωθούμε άσκοπα κι άσκεφτα
τις μέρες μας θα σέρνουμε βουβοί
ώς τη στερνή πνοή μας
άπραγοι θα ζούμε.
Στο ξόδι μας φίλοι ελάχιστοι
θα ’ρθούνε παγωμένοι σκυθρωποί
έτσι όπως ζήσαν φύγανε
θα πούνε.